Ik ben verschrikkelijk onhebbelijk vandaag. Zaken gaan niet zoal ik wil. Dingen duren onnodig veel langer doordat anderen iets niet doen, en de wetenschap dat daar iets over zeggen averechts werkt maak mij boos, en vooral machteloos. Maar ik weet over boos zijn een ding zeker. En dat is dat boosheid altijd voortkomt uit machteloosheid. Nu is mij inhouden niet een van mijn sterkste kanten. Sterker nog, als ik mij 5 minuten heb ingehouden begin in langzaam trots op mijzelf te worden dat ik al zo lang niets zeg. (het was verschrikkelijk om met mij in de klas te zitten, ik ben er zo een die ALTIJD het antwoord door de klas brulde nog voor de docent de vraag had afgerond, en zo ben ik eigenlijk nog steeds. Alleen dan ben ik mij daar iets meer bewust van, zie de 5 minuten trots) Enfin. Dat niets zeggen duurde dus ongeveer het strijken van een overhemd.
Het is een moeilijk moment, dat moment dat je weet dat je ruzie krijgt, maar dat je ook niet meer niets kan zeggen om de lieve vrede te bewaren. De druk die er dan op staat maakt dat ik al mijn frustratie leg in de toon waarop ik het stekende onderwerp toch aan snijd. Nou, als je nog geen ruzie had om het onderwerp, dan heb je het dan zeker.
Je doet het zelf, maar toch ook weer een beetje niet. Voor je het weet sta je met tranen in je ogen wild te whatsappen op de Erasmusbrug. (ik moest ergens naar toe) je gromt tegen de groepswhatsapp die tussen de niet heel constructieve discussie heen komt, maar je kijkt toch.
” Goed nieuws, kanker is stabiel gebleven en mogelijk nog iets afgenomen. Krijg zo weer een onderhoudsbehandeling 🙂 “
Ik verstijf volledig. Waar de fuck zijn we mee bezig? Ik maak een screenshot, en stuur het naar mijn partner in crime. en schrijf: Lief, waar zijn we mee bezig?
Beschaamd stap ik weer op mijn fiets, meer verdrietig dan boos, gemengd met heel veel opluchting.
Godsamme Robbert, een half jaar geleden durfde ik eigenlijk niet over je te tikken, want dat voelde als een afscheid. Man, wat ben ik godallejesus blij met dit bericht.
*moraal van het verhaal. In de basis is andermans ellende nooit jou ellende. En is relativeren dat het bij anderen slechter gaat en dat jij maar tevreden moet zijn een argument waar in ieder geval ik eigenlijk altijd weinig mee kan. Ik merk er niet zoveel van dat vrienden die net een kind hebben gekregen niet slapen, al duurt dat veel langer dan ze hadden gehoopt bijvoorbeeld. Ik voel mij dan niet beter omdat ik wel heb geslapen. Zeg maar dat je wakker wordt en denkt “gho heb ik toch even mooi geslapen vannacht, X en Y zouden een moord voor doen voor 7 uur onafgebroken slapen” Er zijn misschien mensen die wel echt zo denken, maar ik ken er denk ik geen.
En dan toch. Zo’n bericht als van Robbert, het is er een in een andere orde van grote. Eentje die opeens alles weer even in perspectief zet. Soms zijn er grote dingen nodig, om het formaat van de kleine dingen te kunnen zien.