Ja, jullie hebben allemaal Camouflage aan natuurlijk, geen wonder dat ik jullie niet zag. Het is 6.05 in Burgh Haamstede, Ik ben straal langs ze gereden. Terwijl ik toch echt op zoek was naar een groepje mensen. Door de Junior Jagers Zeeland is een ochtend burlende herten kijken georganiseerd, en als junior jager (en als mens) wil ik graag zo veel mogelijk zien en ervaren. Iedere kans is er een om ervaring op te doen, ook zonder geweer in de hand.
We gaan een pad over en komen bij een grote schuur, in de schuur is een kle
ine soort kantine. Dat verklaart de beloofde koffie! Ik heb bolussen mee genomen. Aart, een jonge jongen (ik vermoed zelf qua leeftijd Junior jager) onze “gids” voor vandaag is vast langs de bakker geweest. De bolussen zijn heerlijk warm en plakkerig. Beter dan dat zijn ze niet te krijgen.
In totaal zijn we (maar) met z’n vijven. Wat aan de ene kant jammer is, en aan de andere kant komt het goed uit. We passen met zn allen op de Gator, waardoor we ons een stuk sneller en makkelijker kunnen vervoeren door het duingebied. Door het stikdonker rijden we langs (en door) een aantal hekken. Het was om 5 uur nog helder, maar de bewolking zorgt er voor dat er nog minder licht is. Vaag is het pad te zien waar we overheen rijden. Achterin de bak, waar ik zit zie je niet waar je naar toe gaat. Je ziet alleen waar je bent geweest. Mijn doorgaans uitstekende richtingsgevoel laat mij dan ook volledig in de steek. Na een tijdje stoppen we voor wat liggen berkentakken.
Vaag zijn de contouren van de bomen te zien. Aart gaat voorop. Hij kent het gebied als zijn broekzak. Je leest wel eens over boswachters en jagers die ieder bosje in hun gebied kennen. Dit is er zo een. Feilloos loodst hij ons naar de top van de hoogste duin, midden in het gebied. De Vuurtoren op Nieuw Haamstede strijkt haar ligt over de duinen. We zijn goed op tijd, en blijven voorlopig zitten waar we zitten, tot het goed licht is.
In de verte horen wij een knorrend geluid. Dat is het! Daar zit er een! Fluisterend verteld Aart dat hij al een dikke week iedere avond tot een uur of tien in het duin te vinden is, om te horen of de bronst al begonnen is. En dit is em! Ze zijn begonnen! Precies vannacht is het zover. Gespannen zitten we met zn vijven te luisteren. Er klinkt een bosuitje ( dat was een bosuil) en ik denk het typische geluid te horen van geweien die elkaar raken. Niet meer dan 3 tikken, en daarna niet meer. Ik zal wel ongelijk hebben gehad.
Onderaan het duin staat een kudde pony’s te grazen. Heel, heel langzaam begint het ietsje lichter te worden en de contouren van de zwarte pony’s beginnen zichtbaar te worden. Plotseling zie ik iets kleiners springen, in een soort van huppel. Dat moet er een zijn! Soms wil je iets te graag. Het blijkt een wat afgedwaalde pony te zijn. De opwinding zakt en we wachten verder af.
Wanneer het helemaal licht is zien we ver weg 2 reeën tegen de bosrand
, maar eigenlijk te ver weg om met het blote oog te zien. De wind is iets gedraaid en er wordt besloten een omtrekkende beweging te maken. Bij daglicht zie je goed wat een prachtige plek het is. een klein stukje lopen, en we zien onze eerste hinde tegen een duin aan staat ze wat van de struiken te plukken. Eigenlijk is het vanaf dat moment bijna prijsschieten. Het is supermooi om te zien hoe er verschillende bloedlijne
n in het gebied zijn. Van vrijwel volledig zwart tot heel licht rood/wit. We lopen duidelijk een onder de herten populair gebied in. Terwijl ik rechts een rood hert zie, en er naar wijs, Staat onze gids iets verderop driftig (en voorzichtig) te wijzen. Een bijna zwarte moeder met haar kalf staat goed zichtbaar om de hoek van het duin waar we omheen lopen. We kijken naar elkaar. Wij zo stil mogelijk. Zij bijna ongeïnteresseerd. Haar kalf vertrouwd het niet en h
uppelt de beschutting in. Moeders kauwt rustig verder, en het kalf komt terug. Dan beweegt er iemand, en weg zijn ze! We lopen verder en struikelen onderweg bijna over het inmiddels goed vergane kadaver van een stuk roodwild. Ik ben vergeten te vragen wat ze daar mee doen. Deze is in ieder geval duidelijk blijven liggen.
We zien steeds meer hertjes met kalfjes, onder een boomrand zien we de silhouetten van 3,4,nee 5 hertjes. Het is ontzettend leuk om te merken dat wij ze allemaal steeds sneller herkennen. Niet alleen Aart wijst ze nu nog aan. Een voor een spotten we op eigen ogen meerdere herten. Nu we merken dat we dat kunnen, willen meer. Wat we nu wel willen zien is een gewei. De geweien zijn alleen moe van een lange nacht uitsloverij en liggen in de beschutting. Maar dan toch! We zien eerst hindes en hun kalveren, een stuk of 8 en daar is hij dan! Wat een prachtig gezicht!
De herten trekken de beschutting weer in, en wij maken een omtrekkende beweging om te kijken of het lukt om ze van de zijkant nog te zien. Dat lukt! En meer dan dat. We zien een jong gewei boven het duin uitsteken. Hij cirkelt om de groep, klaar om zijn kansen te pakken als hij ze krijgt. Wie weet was dat dan toch die tik die ik in het donker hoorde. Dat leek uit deze richting te komen.
Het is inmiddels overigens dik negen uur en er word besloten terug te gaan. En dan, tegen een hoog duin aan, in het gras, ligt hij. Ik heb de mazzel de verrekijker in mijn handen te hebben. Wat een dier! Terwijl ik naar hem kijk staat hij op. Breed, groot, sterk. Een machtig gewei toornt boven hem uit. Snel geef ik de verrekijker aan Joost, Wat een prachtexemplaar!
Wanneer hij is verdwenen lopen we verder. Terug naar de gator. Weer ingeladen kunnen we nu ook zien waar we vanmorgen hebben gereden. En weet je? Het voelt toch echt zo lekker om door hekken te kunnen en mogen waar anderen niet mogen komen!
Terug in de schuur (wat echt een aardige schuur is) praten we na en genieten nog van een inmiddels afgekoelde maar zeker niet minder lekkere bolus.
Joost. Ontzettend bedankt voor het organiseren. En Aart, super om een stukjevan jou ervaring mee te krijgen.
