Afblijven! Oh nee…

Een man komt met een rolkoffertje duidelijk gestresst aanlopen. Hij kijkt op zijn telefoon of hij een route naar iets volgt. Met snelle grote passen, nét niet rennend. Hij kijkt verwilderd om zich heen en staat abrupt stil naast een scooter.
Beneden bij het appartement tegenover mij waar sinds september twee studenten wonen, staat een Felyx scooter. Die scooter staat daar vrijwel altijd. Samen met een fel oranje leenfiets. Blijkbaar hebben deze studenten echt geld teveel. (wat zo is anders woon je niet met 2 man in een appartement bij mij in de buurt)De man zet zijn rolkoffer zo gehaast op de scooter dat hij er aan de andere kant afvalt.

Dat is pas met flare op je scooter zitten…


Hej! Hij jat een scooter! Is wat er bij mij opkomt. Vervolgens moet ik lachen.
Je zal maar ergens snel naar toe moeten en dan een paar honderd meter met je koffertje door een woonwijk rennen op zoek naar de dichtstbijzijnde scooter.
Maar ook. Je zal maar morgen naar college moeten en je scooter staat niet meer voor de deur want er was in je woonwijk opeens een toerist met hetzelfde scooter abonnement.

Deels snap ik het wel. Soms wil ik ook niet terug lopen (oke heel vaak, en het OV in Rotterdam is stervensduur en je moet nog steeds een aardig end lopen voor je thuis bent) Maar serieus.
Waarom koop je niet gewoon voor 100 euro een fiets?!
Die staat op zijn minst vrijwel altijd gewoon op de plek waar jij hem hebt achtergelaten. Wel zo praktisch.

De man zoeft uit beeld. In het raam tegenover mij verschijnt het hoofd van een van de studenten. Hij kijkt bloed-chagrijnig.

Ik voel mij oud. En vind dat even echt helemaal niet erg, glimlach en drink mijn koffie.

Kloink!

Gister is er iets gebeurd. Ik weet niet eens precies wat. Het project huis waar we nu een jaar steeds concreter mee bezig deed een klikje in de raderen die proces heten. Een onmiskenbare klik. Meer een KLOINK.


We waren op bezoek bij Giesen Architecten in Doetinchem… Ze zijn gespecialiseerd in biobased bouwen. En hebben aardig wat ontwerpen gemaakt die we beiden mooi vinden. Verder zijn ze ervaren met eigenwijze mensen die denken alles zelf te kunnen. Ze hebben eerder met de gemeente Almere te maken gehad en kennen het klappen van de Oosterwold zweep (die is soms best een vorm van frustrerend terugkerend heb ik inmiddels wel begrepen)


Wensen en ideeën besproken. Moodboard bekeken met een stuk of 40 huizen die we mooi vinden. De oude baas loopt halverwege mijn moodboard binnen. We praten verder en hij zegt “Ik heb een idee” Hij tekent in het rood een minischets. Mijn ogen worden groot. Mijn mond valt open. Jhaaaaaaaaaaa!!!! Hier had ik niet aan gedacht! Harm vind het niks, maar er gebeurd iets.
KLOINK!


Al een tijd roepen mensen wat gaaf. En soms wat stoer. Dat deed mij niet zoveel. Ik wil iets en ga gestaag op mijn doel af. Meestal niet doorhebbend dat wat ik doe stiekem niet heel standaard is. Maar opeens is daar het besef.
WHOOOO WE GAAN ECHT IETS HEEL GAAFS DOEN!
Hoe precies, geen idee. Maar oh wauw! Wat heeft dit de potentie om echt heel bijzonder en geweldig te worden.


Onze nacht was onrustig. Ergens een enorme opluchting omdat ik het gevoel heb een partner in crime te hebben gevonden die de dingen kan waar ik problemen in voorzag wanneer we ze zelf zouden doen. Aan de andere kant volledig overspoeld met beelden en mogelijkheden en opties en kansen en bedreigingen en puzzels en hoe.
Die 20 streepjes rood, die staan op mijn netvlies gebrand. (ik heb er geen foto van gemaakt dat vond ik niet netjes, het was tenslotte een eerste gesprek. Maar WAUW)

Het KAN in Almere

Het is een beetje een bijna misselijkmakende marketing term. Of klopt het stiekem nog ook?

De ideeën die ik in Rotterdam niet voor elkaar krijg. Kunnen in Oosterwold.

Deze is naar de gemeente. Als ze oke zijn staat het licht op groen om een serieus ontwikkelplan neer te leggen!

#HOEDAN

Jaren geleden zat ik op een hip kantoor als trainee consultant. In de jaren die volgde zag ik een aardig scala aan kantoren en werkplekken voorbij komen. En, het zal je niet verbazen. Bijna alle werkplekken waren een vorm van verschrikkelijk. De gemene deler is opgesloten zijn. De andere gemene deler is herrie en een vervelend binnenklimaat. Wat ik 20 jaar geleden dacht was het volgende:

Als ik een berg zou hebben, zou ik een kantoor bouwen dat werken en je leven faciliteert, in plaats van je opsluit. Een kantoor met kinderopvang. Met een kennel voor de hond. Een kantoor met een plek voor pakketjes. Met een haal en breng service van de stomerij. Er zijn wel kantoren die dergelijke voorzieningen hebben, echter de combinatie met kinderopvang is er amper. En een kennel al helemaal niet.

Los van de “handige”faciliteiten miste ik nog iets. Iets heel belangrijks. BUITEN. Buiten kunnen werken. Een goed bureau buiten. Een plek waarbij je wel aan een bureau zit (daar ontkom je vaak niet aan) Maar waarbij je kunt ademen. Waarbij je huid wind voelt in plaats van airconditioning.

Het kan in Almere!

Wanneer je een bedrijf wil beginnen in Oosterwold, zijn er een aantal eisen. 1 daarvan is 50% stadslandbouw op je bedrijfsgrond. Maar wacht! Ik wilde toch een kantoor waarbij je buiten kan werken? Dat kan super in een boomgaard. En wanneer je gaat bouwen, ben je niet afhankelijk van bestaande gebouwen waarbij het vaak heel lastig is om kantoor en kinderopvang samen te hebben. Al helemaal met veel buitenruimte. Dat is nog los van de betaalbaarheid. Een plek waar je opvang en kantoor zou kunnen realiseren in Rotterdam is volstrekt onbetaalbaar. Of, je prijzen zouden dan zo hoog zijn dat er geen doelgroep meer is die het kantoor en de opvang kan betalen. Echter! Wanneer jezelf bouwt kan er heel veel meer!

Kijken doe je met je…. Handen!

Hier gaan we naar binnen” Ik zie twee hulphonden, die een man en vrouw begeleiden en een wat oudere vrouw. (ze zijn te oud om jongen en meisje te zijn, maar toch eigenlijk ook geen man en vrouw, meer mijn eigen leeftijd en 32 is in mijn hoofd toch echt nog geen vrouw)

Ze komen met een doel. 3 jaar geleden heeft de jongen (man) een paar Gill laarzen gekocht en die zijn nu stuk. Ik pak de laars aan, terwijl de wat oudere vrouw verder verteld. De achterkant laat los, en hij gaat een week zeilen in Loosdrecht, of dat wel goed gaat.

Zijn ze lek? Nee ze zijn niet lek, maar moet hij geen nieuwe laarzen?

Mevrouw, Ik wil u echt met alle liefde van de wereld een paar laarzen verkopen, maar als deze niet lek zijn, zou ik daar toch echt mee wachten tot ze niet meer doen wat ze moeten doen, namelijk je voeten droog houden.

Gho wat eerlijk van u. Ja natuurlijk! Ik kan nog even aan mijn collega vragen of hij niet vind dat u nieuwe moet, om het heel zeker te weten. Zijn reactie? Haha, nieuwe! Beetje lijm misschien, maar meer niet hoor!

Het blijft mij verbazen hoe verast mensen zijn wanneer je ze verteld dat het zonde is om aan iets geld uit te geven. Klanten verwachten vrijwel altijd dat je ze hoe dan ook iets wil verkopen. Moeilijk vind ik dat. Is er door de jaren dan zoveel slecht en slechts verkoopbelust advies gegeven door al mijn watersportwinkel collega’s? Ik kan het mij niet voorstellen. De mensen die ik ken die in een watersportwinkel werken, doen dat allemaal met passie voor de sport en de spullen. En denken over het algemeen volgens mij oprecht mee met de klant voor de beste oplossing. Aan de andere kant, het kan natuurlijk goed zijn dat ik het goed kan vinden met deze mensen omdat zij, op zijn minst een beetje, hetzelfde in hun werk staan.

Terug naar de klant. En hebben jullie ook laarzen? Het meisje van het stel zeilt nu op een paar uitermate schattig gebloemde enkel laarsjes, en haar broek blijft maar niet over de laars zitten.

Nee! Dat geloof ik wel! Deze zijn leuk in de tuin, als het niet regent, daar blijft je broek nooit op zitten, tenzij je broek veel te groot is, maar dan loop je ook op je broek, en dat is zeker niet de bedoeling.

Het stel met de geleide honden heeft dikke zonnebrillen op, en ik ga er vanuit dat ze blind zijn. Toch hoorde ik ze eerder zeggen “ we kijken even rond” en “ooh hebben jullie wel laarzen, die hebben we over het hoofd gezien” Voor ik voor ze uit loop vraag ik het dus maar even aan het meisje. “Kan je überhaupt iets zien? Ze antwoord ontkennend. Nee helemaal niets. “Das weinig” 🙂 We lachen, en ik weet dat wanneer ik iets aangeef, het de laars niet voor haar neus moet houden en wachten tot ze het pakt. Na wat passen en meten, heeft ze voor het eerst in jaren, een laars die past. “En het zijn dezelfde als hij heeft”? Exact dezelfde alleen kleiner. “Welke kleur hebben ze”? Grijs met een rood streepje en er staat Gill op in het wit. Het touwtje is wit en de zool heeft een witte rand. Ik vraag mij af hoe ze kleuren beleefd, en ben onder de indruk van hoe nieuwsgierig ze beiden zijn naar hun omgeving. Ondertussen kijkt de jongen met de andere vrouw (dat blijkt zijn moeder te zijn) naar UV shirtjes.

Hij voelt de zachte soepele stof en is daar duidelijk van gecharmeerd. Ik leg uit dat het shirtjes zijn tegen het verbranden op het water. Hij blijkt een notoire niet smeerder, en iets dat je eigenlijk wel wil hebben, ook nog eens voor jezelf kunnen beargumenteren als nuttig, is natuurlijk de ultieme sales pitch. Passen dus. Ik vraag of ik hem mee zal nemen naar de paskamer, maar de hond doet dat wel. Hij geeft het commando“volg” en de hond volgt mij. Ik moet lachen, als ik mijn hond het commando volg geeft volgt hij mij ook, maar dit is toch echt anders.

Na de passessie kijken ze nog een tijdje rond in de winkel. Kijken ja. Ik zei nog, voelen, maar werd keurig gecorrigeerd. Nee hoor wij kijken rond. Ik vermoed dat kijken en ervaren twee termen zijn die dichter bij elkaar liggen dan ik ze tot nu toe heb bedacht. Wat overigens op zich raar is, aangezien ik een groot deel van mijn leven te horen heb gekregen “Suzanne! Kijken doe je met je ogen!! Dus bij deze, Pappa, en vooral Mamma, echt niet! Kijken doe je (ook) met je handen. (en dat wist ik dus eigenlijk gewoon al sinds ik heel klein was. Het grote mensen leven heeft dat stukje er alleen keurig uit geconditioneerd).

Na het afreken werd ik nog een keer uitgebreid bedankt voor de goede service. Je had ons zo een paar nieuwe laarzen kunnen verkopen! Dat heb ik toch ook gedaan 😉 alleen aan paar maten kleiner! En… Jullie gaan met een grotere tas naar buiten dan je binnen kwam. Het afscheid is hartelijk.

Sommige klanten, sluit je een beetje in je hart.

Oosterwold in wording

Grootse plannen

Het borrelt! Het bruist! We weten nog niet helemaal hoe, maar! Het begint er steeds meer op te lijken dat wij over een tijdje naar een caravan verhuizen.

Whoot?! Gaat het zo slecht?! Nee! Zeker niet! Na een lange tijd wachten hadden we in oktober de informatiebijeenkomst voor https://maakoosterwold.nl. Dit betekend dat wij volop in het proces zitten om over een jaar of twee ons eigen huis te kunnen gaan bouwen.


Eerlijk?! Dat was niet eens perse mijn droom. Veel mensen schijnen te dromen van het bouwen van een eigen huis. Ik zag dat altijd ZO als geen optie dat ik heel soms wel even fantaseerde. Maar dat was altijd meer verbouwen dan bouwen. En toch, ben ik inmiddels een jaar of 20 (ja ik wordt oud) stiekem en soms minder stiekem bezig met het bouwen met natuurlijke materialen. Toen ik nog met Joris in Delft woonden droomden we van een huisje in een bos, dat we deels zelf (ver)bouwden. In die jaren heb ik mij verdiept in het bouwen met leem. Zowel een leem kachel als een lemen huis met stro. Het internet was in opkomst en er was sporadisch wat over te vinden. Ik heb toen contact gehad met Paul Pelgröm op dat moment DE man (en ook de enige gek die zich daar mee bezig hield) . Jaren en jaren stond ik op zijn mailinglijst. Zo lang, dat ik mij uiteindelijk maar eens heb uitgeschreven. Want het ging er toch nooit komen.

Groen dak op ietwat futuristische woning


Nooit?! Misschien toch nooit, nooit zeggen.
Ondertussen zijn de technieken rap ontwikkeld. Zeker de laatste jaren. Ecologisch bouwen neemt een enorme vlucht. Leem is allang niet meer mega alternatief en er worden letterlijk honderden huizen met stro als isolatie gebouwd. Maar er is veel meer! Want wat ik toen nog niet kende zijn de voordelen van Kalk-Hennep bouw. Hout Skelet bouw aanbieders zijn er nu zoveel dat je door de bomen het bos bijna niet meer ziet. Er zijn meerdere architecten gespecialiseerd in bouwen met natuurlijke materialen.

The time is now!

Als sterke Wanja OP de kachel


Wat is het plan? Een huis, met een groen dak. Van binnen gestuukt met Leem. Met een dragende constructie van hout (of misschien toch T en I profielen (toen een i nog met schreef werd geschreven) Met natuurlijke isolatie en vermoedelijk een houten afwerking van buiten. Verwarmd door een (giga) leem kachel. Met pizza oven aan de kant van de keuken en de mogelijkheid om OP de kachel een boek te lezen. Eventueel aangevuld met Karbonik. (over de diverse mogelijkheden later meer) Verder een boel kamers. Niet heel groot. Een slaapkamer van 10m2 is prima. Een werk (eigen) kamer van 12 m2 is ook prima. De een neemt een kamer van 22M2, wij maken daar 2 van is het idee.
We zijn al een paar maanden aan het puzzelen en tekenen. En ook al worden de kaders steeds duidelijker. We hebben nog lang geen definitieve vorm voor het huis gevonden. Eerst nog meer informatie vinden en verslinden. (En misschien toch een architect)

Een deel van de muren van de loods en het huis krijgen leibomen in heel veel verschillende soorten.

Jirja weg uit Rotterdam?! Daar komt het wel op neer. Ik houd mij vast aan de gedachten dat wanneer we ons huis bouwen en 1600M2 grond hebben met 50% stadslandbouw. Ik geen tijd meer heb voor heimwee. Dat er nu al ontzettend leuk contact is met aardig wat toekomstige buren en dat Job op kan groeien met zijn laarzen in de klei. Dat Olle op zn lazer krijgt omdat hij de kippen met rust moet laten. En dat ik in de winter na een dag “werken in de loods” wegkruip op de kachel met een stuk appeltaart (want oh man wat zijn er veel appels in Oosterwold, letterlijk IEDEREEN heeft een appelboom)

Protected: Motivatie Vacature Landmeter

This content is password protected. To view it please enter your password below:

Vandaag is het RRrrrrollend Jirja.

Eigenlijk zou ik vandaag mijn neus laten zien bij Gastvrij Rotterdam. Echter, ik durf niet. Ik durf niet op mn wielen horeca vrienden/bekenden onder ogen te komen. Ik ben bang voor de schrikreacties die ik krijg van de al die mensen die ik nooit meer heb gezien nadat ik mij uiteindelijk ziek melde. Ik ben bang dat aan mijn ex-werkgever word verteld dat ik mij super aanstellerig op wielen heb laten zien. Ik ben bang dat mij op wielen vertonen als statement word gezien. Ik weet overigens niet goed van wat.

Ik ben bang dat mensen medelijden met mij hebben. Bang dat mensen mij niet (meer) voor vol aanzien. Heel bang dat mensen snel de andere kant opkijken en doen of ze mij niet zien of niet herkennen. Ik ben ook bang voor mijzelf. Omdat ik word geconfronteerd met wat was. Met al het lekkers en meestal toffe mensen, waar ik niet meer bij hoor. Een gastvrije geniet omgeving met een eindeloze nieuwsgierigheid naar smaken. Het is mijn leven niet meer. Ik kan het fysiek niet meer.

Maar dan kan je toch nog steeds consumeren? Nou das financieel een beetje een dingetje gezien ik dat andere niet meer kan en ik daar mijn geld mee verdiende. Maar stel nou dat dat geen dingetje zou zijn. Je kan jezelf wel uit de horeca halen. Maar de horeca niet uit jou. Ik ben veel liever aan het helpen dan dat ik word bedient. Ik lever liever een bijdrage dan dat ik “slechts” consumeer. Uiteraard kan ik prima genieten van goed eten elders. Maar toch. Nu ik zelf geen onderdeel meer kan zijn van het proces is de sjeu er wat af. Ik ben geen incrowd meer. Ik ben een paria geworden. Of, zo voelt het. Gefaald op wielen.

Het gekke is. Ik ben dolblij met mijn wielen. Ik kan veel meer dan ik kon dankzij mijn wielen. Maar er in gezien worden in een voormalige werk omgeving. Dat durf ik vermoedelijk pas wanneer echt iedereen mij is vergeten. Of wanneer ik “gewoon”een paar uur door Ahoy kan lopen. En laat ik eerlijk zijn. Er zijn dagen dat dat met wat zitten tussendoor wel weer gaat. Alleen. Vandaag is niet zo’n dag. Vandaag is het RRrrrrollend Jirja.

Een echt Engelse Pub

We liggen een dag verwaait in Gosport. Gezien de met de wind gepaard gaande regen lijkt het een goed idee om vanuit de bus de omgeving te bekijken. Uitvoerig onderzoek op Google Maps naar een tripje door het landelijke Hampshire brengt mij via 3x overstappen naar een pub op een ontegenzeggenlijk authenthiek Engels pleintje in een dorpje dat zo te zien (nog) niet door tourisme is aangetast.

Ik hoor al een week of twee een mantra. Fish and Chips! Ik wil Fish and Chips! Waar kan je dat beter eten dan in een pub in een gehucht met duidelijk Engelse charme.

Eej liefde! We kunnen voor £6,30 pp onbeperkt met de bus! Ik heb een super pub gevonden! Op anderhalf uur met de bus!

WE GAAN GEEN PUB KOPEN!

Heuh?! Pub kopen? Lunchen?

WE KOPEN GEEN PUB!

Pub? Waar heb je het over? Oke, 3 bussen is misschien wat veel maar we kunnen ook dichterbij lunchen?

WE KOPEN GEEN PUB!

Pub kopen? Waar heb je het over?!

We hebben al een hond!

……… Ooooh! Een Pup! Nee natuurlijk kopen we geen pub wat denk je dan?!

Nou! Ik zie je er toe in staat! Je zat zo te googlen….

Liefde! Ik ga toch niet anderhalf uur en 3 bussen pakken om een pup te kopen en die met de boot een week zeilend mee terug naar NL te nemen?!

Nou.. Ik zie je er toe in staat!

Oke……. Ik zie het maar als een compliment dat ik door mijn verkering als ontzettend spontaan wordt gezien (ofzo) …….

Sproodle pup

Toegegeven, het gaat al een jaar of 2 over een Sproodle om mee te jagen, en die zou dan uit Engeland moeten komen vermoedelijk. Daarvoor ben ik op zoek naar een fokker die jaagt met de Springer en het liefst ook met de poedel… (dat is dus niet zo eenvoudig)

Maar Serieus?!! Denk je dat nou echt?!

The Red Lion in Southwick

De toeristische route

Sector Maasbruggen hier zeiljacht Stabiele Factor.

Start jij de motor? Dan kijk ik of het kind blijft slapen. We liggen in de Veerhaven in Rotterdam, klaar voor vertrek naar Stellendam. Het dek is bevroren. De zon begint te schijnen. Job slaapt! Ook na het starten van de motor. Genietend van de opkomende zon en het even samen zijn varen wij de veerhaven uit en draaien de Maas op. Vanonder de Erasmusbrug komt een binnenvaartschip aan. Verder is het water leeg.

Pieeeeeep! Pruttel…. Ik probeer nog een keer te starten. NIKS! We hebben tij mee en worden godzijdank niet naar de brug gezet. “ok, als ik gang heb heb ik roerdruk en kan ik maneuvreren” Razendsnel overzie ik de situatie. Stuurboord is een ponton achter een aardig groot vrachtschip. Ik roep naar Harm. FENDERS NAAR BUITEN, LANDVAST ACHTER! Hij loopt naar voren. De bakboord landvast achter zit nog aan de kikker. Razendsnel maak ik deze los en leg hem aan stuurboord. “IK WIL DAT JE DE TWEEDE PAAL PAKT. NEE EERST ACHTER! “Ja heej rustig niet zo stressen”. Mijn geliefde heeft de nare gewoonte om als stress reactie de dingen voor zichzelf overzichtelijk te houden en dus (voor mijn gevoel) alles extra langsaam te doen. Verder ben ik nogal dwingend in dit soort situaties (Wat op zich mijn taak is, maar ik begrijp de weerstand) Met een gangetje van een knoop of 3 komen we af op het ponton. De eerste paal word gemist nog te ver weg. “Je moet de boot er naar toe sturen” DAAR WEET IK PAK DIE PAAL…. De tweede paal word niet gepakt. Nog 1 kans… Bam! Laatste kans in 1x raak! Negen ton ramt aan de landvast die ik gelukkig extra om de kikker had geslagen om de klap op te vangen. De stroom drukt ons naar voren en zo de zijkant tegen het ponton. Harm stapt af en legt de punt vast. De landvast ligt over de zeereling. Ik zie het voor mij hoe de scepters ombuigen. “Zo sloop je de zeereling” Het is niet vriendelijk maar ik moet het zeggen. Het mag opnieuw en nu onder de zeereling door. Pffffff! We liggen!

Tijdens het aanleggen hoorde ik vanuit de kajuit ingang een luid gejammer. Zodra we liggen vlieg ik naar binnen om de zoon te checken. Hij staat met een slaperig hoofdje in zijn slaapzak naast het bed. Hij lacht naar mij. Mamma!! “Mamma vind je een held, maar ze moet nu eerst de verkeersdienst waarschuwen en kijken wat er met de motor aan de hand is” Pappa gaat even met je spelen.

Met op rechts de ballentent. Gelukkig ken ik dit ponton van het RIB varen…
  • “Sector Maasbruggen hier zeiljacht Stabiele Factor”
  • Stabiele Factor hier Sector Maasbruggen
  • “Ik ben net de veerhaven uitgevaren en lig met motorpech aan het ponton voor de ballentent”
  • Stabiele Factor waar lig je?
  • “Ponton 210 schuin voor de ballentent”
  • Ah, voor de Ballentent. Begrepen, heb je assistentie nodig?
  • “Voor nu heb ik geen assistentie nodig. Ik ga eerst naar de motor kijken, ik wilde jullie waarschuwen dat we hier liggen”
  • Geen probleem, laat maar even weten of je assistentie nodig hebt.
  • “Sector Maasbruggen bedankt, ik laat het weten.

Ik haal de trap weg, en de motorkap. Heel moeilijk is het niet om het euvel te vinden. De hendel van de kogelkraan van de dieselleiding staat haaks op de leiding. WTF?! De dag ervoor heeft iemand anders dan ikzelf een kleine diesel lekkage verholpen. Ietwat wat ik prima zelf kan maar soms ben je liever lui dan moe. Normaal gesproken draai ik altijd de motor een kwartiertje voor vertrek, maar aangezien het kindje nog lag te slapen en wij dit tijdens het weg varen vooral zo wilde houden, hebben we zo laat mogelijk de motor gestart.

WTF? HOE DAN! Ja, zo doet hij het niet he!

LES 1: Zelf doen!

LES 2: Altijd andere controleren en er nooit op vertrouwen dat het wel goed zal zijn. Hoe ervaren de ander ook is.

LES 3: Een werkende motor is belangrijker dan je slapende kind!

  • “Sector Maasbruggen hier zeiljacht Stabiele Factor”
  • Stabiele factor hier de Maasbruggen
  • “De les van de dag is, je moet de dingen zelf doen”
  • Stabiele factor uw probleem is verholpen?
  • “Yep, het was de dieselkraan. Dan doet ie niet zoveel” Iemand anders had aan de motor gezeten”…..
  • Ja dan doet hij niet veel inderdaad!
  • “Normaal draai ik de motor een tijdje voor vertrek maar we hebben een klein kind aan boord en die wilden we laten slapen”. Ik blijf hier nog even liggen om zeker te weten dat de motor blijft draaien is dat ok”?
  • Laat het even weten wanneer je weer vertrekt. Patrouille boot 11 is naar jullie onderweg vanuit de Waalhaven en komt nog even bij jullie kijken.
  • “Wij blijven in ieder geval liggen tot we ze hebben gesproken en melden ons bij vertrek”
  • Dank voor het melden en tot straks
Doei doei! Bye bye!

De patrouilleboot is van veraf te zien en veroorzaakt een nasty hoeveelheid golven. Ik dacht even dat onze landvasten zouden breken of de kikker uit het dek zou worden getrokken en er zat echt wel speling op de lijnen. Het moet een mooi plaatje zijn geweest. Een gezinnetje in het ochtendzonnetje, kindje in zijn mini reddingsvestje met een banaan. Ik leg de situatie uit en ze wensen ons verder een goede trip naar Stellendam.

Met inmiddels stroom tegen zetten we de reis voort. En ff he. Wat is het toch onwijs gaaf om de Maas af te zakken en door de havens te varen op je eigen kiel (met werkende motor dan)

Houston we have a situation

Op dag een geen contact met Luc kunnen krijgen, nou ja, dan leg ik het wel voor hem klaar bij het hotel en zie hem in Bermuda?!  Ik hoop ontzettend dat dit geen voorbode is voor de rest van de reis. Vlak voor ik ga slapen pak ik de spullen vast om ze morgen in ieder geval te hebben. Eigenlijk geen idee waarom, maar opeens leek het mij een goed idee om te kijken of ik alles bij me heb…