Month: December 2019

“Hier gaan we naar binnen” Ik zie twee hulphonden, die een man en vrouw begeleiden en een wat oudere vrouw. (ze zijn te oud om jongen en meisje te zijn, maar toch eigenlijk ook geen man en vrouw, meer mijn eigen leeftijd en 32 is in mijn hoofd toch echt nog geen vrouw)

Ze komen met een doel. 3 jaar geleden heeft de jongen (man) een paar Gill laarzen gekocht en die zijn nu stuk. Ik pak de laars aan, terwijl de wat oudere vrouw verder verteld. De achterkant laat los, en hij gaat een week zeilen in Loosdrecht, of dat wel goed gaat.

Zijn ze lek? Nee ze zijn niet lek, maar moet hij geen nieuwe laarzen?

Mevrouw, Ik wil u echt met alle liefde van de wereld een paar laarzen verkopen, maar als deze niet lek zijn, zou ik daar toch echt mee wachten tot ze niet meer doen wat ze moeten doen, namelijk je voeten droog houden.

Gho wat eerlijk van u. Ja natuurlijk! Ik kan nog even aan mijn collega vragen of hij niet vind dat u nieuwe moet, om het heel zeker te weten. Zijn reactie? Haha, nieuwe! Beetje lijm misschien, maar meer niet hoor!

Het blijft mij verbazen hoe verast mensen zijn wanneer je ze verteld dat het zonde is om aan iets geld uit te geven. Klanten verwachten vrijwel altijd dat je ze hoe dan ook iets wil verkopen. Moeilijk vind ik dat. Is er door de jaren dan zoveel slecht en slechts verkoopbelust advies gegeven door al mijn watersportwinkel collega’s? Ik kan het mij niet voorstellen. De mensen die ik ken die in een watersportwinkel werken, doen dat allemaal met passie voor de sport en de spullen. En denken over het algemeen volgens mij oprecht mee met de klant voor de beste oplossing. Aan de andere kant, het kan natuurlijk goed zijn dat ik het goed kan vinden met deze mensen omdat zij, op zijn minst een beetje, hetzelfde in hun werk staan.

Terug naar de klant. En hebben jullie ook laarzen? Het meisje van het stel zeilt nu op een paar uitermate schattig gebloemde enkel laarsjes, en haar broek blijft maar niet over de laars zitten.

Nee! Dat geloof ik wel! Deze zijn leuk in de tuin, als het niet regent, daar blijft je broek nooit op zitten, tenzij je broek veel te groot is, maar dan loop je ook op je broek, en dat is zeker niet de bedoeling.

Het stel met de geleide honden heeft dikke zonnebrillen op, en ik ga er vanuit dat ze blind zijn. Toch hoorde ik ze eerder zeggen “ we kijken even rond” en “ooh hebben jullie wel laarzen, die hebben we over het hoofd gezien” Voor ik voor ze uit loop vraag ik het dus maar even aan het meisje. “Kan je überhaupt iets zien? Ze antwoord ontkennend. Nee helemaal niets. “Das weinig” 🙂 We lachen, en ik weet dat wanneer ik iets aangeef, het de laars niet voor haar neus moet houden en wachten tot ze het pakt. Na wat passen en meten, heeft ze voor het eerst in jaren, een laars die past. “En het zijn dezelfde als hij heeft”? Exact dezelfde alleen kleiner. “Welke kleur hebben ze”? Grijs met een rood streepje en er staat Gill op in het wit. Het touwtje is wit en de zool heeft een witte rand. Ik vraag mij af hoe ze kleuren beleefd, en ben onder de indruk van hoe nieuwsgierig ze beiden zijn naar hun omgeving. Ondertussen kijkt de jongen met de andere vrouw (dat blijkt zijn moeder te zijn) naar UV shirtjes.

Hij voelt de zachte soepele stof en is daar duidelijk van gecharmeerd. Ik leg uit dat het shirtjes zijn tegen het verbranden op het water. Hij blijkt een notoire niet smeerder, en iets dat je eigenlijk wel wil hebben, ook nog eens voor jezelf kunnen beargumenteren als nuttig, is natuurlijk de ultieme sales pitch. Passen dus. Ik vraag of ik hem mee zal nemen naar de paskamer, maar de hond doet dat wel. Hij geeft het commando“volg” en de hond volgt mij. Ik moet lachen, als ik mijn hond het commando volg geeft volgt hij mij ook, maar dit is toch echt anders.

Na de passessie kijken ze nog een tijdje rond in de winkel. Kijken ja. Ik zei nog, voelen, maar werd keurig gecorrigeerd. Nee hoor wij kijken rond. Ik vermoed dat kijken en ervaren twee termen zijn die dichter bij elkaar liggen dan ik ze tot nu toe heb bedacht. Wat overigens op zich raar is, aangezien ik een groot deel van mijn leven te horen heb gekregen “Suzanne! Kijken doe je met je ogen!! Dus bij deze, Pappa, en vooral Mamma, echt niet! Kijken doe je (ook) met je handen. (en dat wist ik dus eigenlijk gewoon al sinds ik heel klein was. Het grote mensen leven heeft dat stukje er alleen keurig uit geconditioneerd).

Na het afreken werd ik nog een keer uitgebreid bedankt voor de goede service. Je had ons zo een paar nieuwe laarzen kunnen verkopen! Dat heb ik toch ook gedaan 😉 alleen aan paar maten kleiner! En… Jullie gaan met een grotere tas naar buiten dan je binnen kwam. Het afscheid is hartelijk.

Sommige klanten, sluit je een beetje in je hart.