Gister is er iets gebeurd. Ik weet niet eens precies wat. Het project huis waar we nu een jaar steeds concreter mee bezig deed een klikje in de raderen die proces heten. Een onmiskenbare klik. Meer een KLOINK.
We waren op bezoek bij Giesen Architecten in Doetinchem… Ze zijn gespecialiseerd in biobased bouwen. En hebben aardig wat ontwerpen gemaakt die we beiden mooi vinden. Verder zijn ze ervaren met eigenwijze mensen die denken alles zelf te kunnen. Ze hebben eerder met de gemeente Almere te maken gehad en kennen het klappen van de Oosterwold zweep (die is soms best een vorm van frustrerend terugkerend heb ik inmiddels wel begrepen)
Wensen en ideeën besproken. Moodboard bekeken met een stuk of 40 huizen die we mooi vinden. De oude baas loopt halverwege mijn moodboard binnen. We praten verder en hij zegt “Ik heb een idee” Hij tekent in het rood een minischets. Mijn ogen worden groot. Mijn mond valt open. Jhaaaaaaaaaaa!!!! Hier had ik niet aan gedacht! Harm vind het niks, maar er gebeurd iets.
KLOINK!
Al een tijd roepen mensen wat gaaf. En soms wat stoer. Dat deed mij niet zoveel. Ik wil iets en ga gestaag op mijn doel af. Meestal niet doorhebbend dat wat ik doe stiekem niet heel standaard is. Maar opeens is daar het besef.
WHOOOO WE GAAN ECHT IETS HEEL GAAFS DOEN!
Hoe precies, geen idee. Maar oh wauw! Wat heeft dit de potentie om echt heel bijzonder en geweldig te worden.
Onze nacht was onrustig. Ergens een enorme opluchting omdat ik het gevoel heb een partner in crime te hebben gevonden die de dingen kan waar ik problemen in voorzag wanneer we ze zelf zouden doen. Aan de andere kant volledig overspoeld met beelden en mogelijkheden en opties en kansen en bedreigingen en puzzels en hoe.
Die 20 streepjes rood, die staan op mijn netvlies gebrand. (ik heb er geen foto van gemaakt dat vond ik niet netjes, het was tenslotte een eerste gesprek. Maar WAUW)