Een man, weet niet wat hij mist

Met tranen in onze ogen houden we elkaar vast. Ik ben nog helemaal niet weg, maar het voelt al een week of ik een soort van weg ben. Niet echt, maar het gemis is ver voor vertrek begonnen.  Harm heeft terwijl ik mijn tas aan het pakken was, driftig zitten tikken, en vraagt of hij met mijn laptop mag printen.  (ik ben de techneut thuis)  Hij heeft twee brieven voor me geschreven, een voor in NY en een voor op het midden van de oceaan, met een presentje dat bij de brief hoort. Of andersom, daar kom ik in NY achter.

Het voelt raar om mijn geliefde achter te laten om een reis te beginnen met iemand die zijn grote liefde heeft verloren. Voor het goede doel. “Tegen kanker”
Ik heb echt nog nooit iemand ontmoet die voor kanker is, dat “tegen kanker” daar kan ik mij soms kapot aan ergeren.  Ik fiets een berg op tegen kanker?  Ik steek een oceaan over tegen kanker. Het is kul! Ik steek de oceaan over om te helpen bij het trachten te verzamelen van sponsoring van (nog) meer onderzoek naar kanker. Naar, niet tegen!

Vanmorgen om half tien stonden we op de Waalsdorpervlakte, het was guur koud en Harm was mee met de Apporteertraining van Olle, onze Labradoodle.  Wanneer hij 4 weken training mist (thuis en lessen) is het niveau zo ver gestegen dat hij (en ik dus) het wel kan vergeten om ooit daadwerkelijk met hem te gaan jagen. In de voetbalkantine waar we net tijdens een grote bui koffie drinken, gaat het over honden, en jagen, en mensen die niet aanwezig zijn.

Robbert is niet aanwezig. Wij weten allemaal waarom hij niet aanwezig is. Zijn dochtertje wordt vandaag 3 jaar. Alleen, vorige week was hij er ook niet, en de week daarvoor was hij naar aan het hoesten en duidelijk benauwd. Ik wist wel dat hij ziek was, maar toen ik zag hoe snel benauwd hij was ( lopen was al teveel inspanning), kreeg ik het hele sterke vermoeden dat dit niet gewoon Astma was. Dat klopt. 2 weken geleden kreeg hij maandag te horen of er nog behandeling mogelijk was. Zijn ene long is vol, de boel is uitgezaaid en zijn andere long is nog half functioneel, of was, dit is twee weken geleden. Een van de mede cursisten bleek nog niet van Robbert zijn conditie op de hoogte te zijn. Je zag het besef langzaam doordringen toen hij zei “zijn dochtertje wordt 3 vandaag, mijn god.  Het besef dat dit de laatste verjaardag is waar pappa bij is.  Godverdomme wat is dat kut! Ik leg een hand op zijn arm, en die tranen komen.  Het is aan de ene kant heel ver weg. Iemand met een leuke jonge hond die je een tijd iedere zondag ziet bij een training.  Alleen hij doet die training om zijn gezin een leuke en goed opgevoede hond achter te laten wanneer hij er niet meer is. Ik vind dat echt een geweldig gebaar, liefdevol en met een groot besef van sterfelijkheid, vol in het leven.  Weet je, ik ben bang dat het zo hard met hem gaat, dat we hem helemaal niet meer zien.  Kanker is altijd stiekem zo ontzettend dichtbij, veel dichterbij dan je je vaak beseft, en het discrimineert niet.

We houden elkaar stevig vast wanneer we terug naar het veld lopen. Weten dat je weggaat en vergankelijkheid zo dichtbij hebben, het maakt onze nog wat dieper.

“Een man, weet niet wat hij mist, weet niet wat hij mist, als ze er niet is, weet een man pas wat hij mist”

Of in ons geval, als ze er nog net wel is.  Of in Robbert zijn geval, als hij er nog net wel is. Of blijft, dat zou nog eens fijn zijn, als hij blijft.