Tussen kerst en oud en nieuw door de weeks door Ambtenaren paradijs Den Haag rijden is als op een zondag door Staphorst, dus ik besluit mijn navigatie te negeren en voor de kortste weg te kiezen. Raar weer was het. Mistig, vaag schemering. Mild chagrijnig maar vermaakt door de serieus 1 ambtenaar die ik zag fietsen, rijd ik naar Scheveningen.
Ik draai zwierig de Frankenslag op en wat zie ik?! De man op het bankje! Hij zit er! De man van de verhuizers! Hij zit op hetzelfde bankje… Voor hetzelfde huis! Met dezelfde beetje treurige blik, te wachten. Onze blikken kruisen elkaar. Weer heb ik de neiging om te stoppen. Maar wat zeg je dan?
“Mijnheer ik ben zo blij u te zien! Ik dacht dat u met de verhuizers mee moest”! Ik heb er een stukje over getikt, en nu denken allemaal mensen dat u naar het bejaardenhuis bent om daar weg te kwijnen. Maar u bent er gewoon! Mijnheer, dat vind ik zo ontzettend fijn! ” Dat zeg je dus niet. Dat kan ook helemaal niet, of, het kan wel, maar niet zonder dat de beste man het idee heeft met een waanzinnige te maken te hebben.
Blij rijd ik door naar mijn werk. “Mijnheer, ik ben zo blij dat u daar gewoon op het bankje zat”!