Afblijven! Oh nee…
Een man komt met een rolkoffertje duidelijk gestresst aanlopen. Hij kijkt op zijn telefoon of hij een route naar iets volgt. Met snelle grote passen, nét niet rennend. Hij kijkt verwilderd om zich heen en staat abrupt stil naast een scooter.
Beneden bij het appartement tegenover mij waar sinds september twee studenten wonen, staat een Felyx scooter. Die scooter staat daar vrijwel altijd. Samen met een fel oranje leenfiets. Blijkbaar hebben deze studenten echt geld teveel. (wat zo is anders woon je niet met 2 man in een appartement bij mij in de buurt)De man zet zijn rolkoffer zo gehaast op de scooter dat hij er aan de andere kant afvalt.
Hej! Hij jat een scooter! Is wat er bij mij opkomt. Vervolgens moet ik lachen.
Je zal maar ergens snel naar toe moeten en dan een paar honderd meter met je koffertje door een woonwijk rennen op zoek naar de dichtstbijzijnde scooter.
Maar ook. Je zal maar morgen naar college moeten en je scooter staat niet meer voor de deur want er was in je woonwijk opeens een toerist met hetzelfde scooter abonnement.
Deels snap ik het wel. Soms wil ik ook niet terug lopen (oke heel vaak, en het OV in Rotterdam is stervensduur en je moet nog steeds een aardig end lopen voor je thuis bent) Maar serieus.
Waarom koop je niet gewoon voor 100 euro een fiets?!
Die staat op zijn minst vrijwel altijd gewoon op de plek waar jij hem hebt achtergelaten. Wel zo praktisch.
De man zoeft uit beeld. In het raam tegenover mij verschijnt het hoofd van een van de studenten. Hij kijkt bloed-chagrijnig.
Ik voel mij oud. En vind dat even echt helemaal niet erg, glimlach en drink mijn koffie.