Jirja

Op dag een geen contact met Luc kunnen krijgen, nou ja, dan leg ik het wel voor hem klaar bij het hotel en zie hem in Bermuda?!  Ik hoop ontzettend dat dit geen voorbode is voor de rest van de reis. Vlak voor ik ga slapen pak ik de spullen vast om ze morgen in ieder geval te hebben. Eigenlijk geen idee waarom, maar opeens leek het mij een goed idee om te kijken of ik alles bij me heb…

Tussen kerst en oud en nieuw door de weeks door Ambtenaren paradijs Den Haag rijden is als op een zondag door Staphorst, dus ik besluit mijn navigatie te negeren en voor de kortste weg te kiezen.  Raar weer was het. Mistig, vaag schemering.  Mild chagrijnig maar vermaakt door de serieus 1 ambtenaar die ik zag fietsen, rijd ik naar Scheveningen.

Ik draai zwierig de Frankenslag op en wat zie ik?!  De man op het bankje! Hij zit er! De man van de verhuizers! Hij zit op hetzelfde bankje… Voor hetzelfde huis! Met dezelfde beetje treurige blik, te wachten.  Onze blikken kruisen elkaar. Weer heb ik de neiging om te stoppen. Maar wat zeg je dan?

“Mijnheer ik ben zo blij u te zien! Ik dacht dat u met de verhuizers mee moest”! Ik heb er een stukje over getikt, en nu denken allemaal mensen dat u naar het bejaardenhuis bent om daar weg te kwijnen. Maar u bent er gewoon! Mijnheer, dat vind ik zo ontzettend fijn! ”  Dat zeg je dus niet. Dat kan ook helemaal niet, of, het kan wel, maar niet zonder dat de beste man het idee heeft met een waanzinnige te maken te hebben.

Blij rijd ik door naar mijn werk.  “Mijnheer, ik ben zo blij dat u daar gewoon op het bankje zat”!

In een flits zie ik hem zitten. 5 parkeerplaatsen zijn gemarkeerd met rood zwart lint. Daarachter ingesloten een verhuiswagen en een verhuislift.  Door de verhuislift heen komt het beeld keihard binnen.

Een oude man, niet mager, rond gezicht en een platte pet op, zit op een houten bankje voor de voortuin. Een paar meter verderop staan 4 mannen te praten. Ze dragen blauwe werkbroeken en rood zwart geruite overhemden. Verhuizers. De man zit alleen op het midden van het bankje, en staart voor zich uit. Door zijn dikke brillenglazen zie ik blauwe ogen. Het is of ik een een intens eenzame en verdrietige leegte kijk.  Automatisch haal ik mijn voet van het gas. Mijn instinct schreeuwt tegen me.  Zet je auto aan de kant en ga bij die man zitten.  Ik moet naar mijn werk, en ben er al voorbij. Keer om dan! Tranen stromen over mijn wangen. De blik van de oude man sneed niet alleen dwars door mijn ziel, maar ook door mijn hart.  Read more

Ja, jullie hebben allemaal Camouflage aan natuurlijk, geen wonder dat ik jullie niet zag. Het is 6.05 in Burgh Haamstede, Ik ben straal langs ze gereden. Terwijl ik toch echt op zoek was naar een groepje mensen.  Door de Junior Jagers Zeeland is een ochtend burlende herten kijken georganiseerd, en als junior jager (en als mens) wil ik graag zo veel mogelijk zien en ervaren. Iedere kans is er een om ervaring op te doen, ook zonder geweer in de hand.

We gaan een pad over en komen bij een grote schuur, in de schuur is een kleine soort kantine. Dat verklaart de beloofde koffie! Ik heb bolussen mee genomen. Aart, een jonge jongen (ik vermoed zelf qua leeftijd Junior jager) onze “gids” voor vandaag is vast langs de bakker geweest. De bolussen zijn heerlijk warm en plakkerig. Beter dan dat zijn ze niet te krijgen.

In totaal zijn we (maar) met z’n vijven. Wat aan de ene kant jammer is, en aan de andere kant komt het goed uit. We passen met zn allen op de Gator, waardoor we ons een stuk sneller en makkelijker kunnen vervoeren door het duingebied. Door het stikdonker rijden we langs (en door) een aantal hekken. Het was om 5 uur nog helder, maar de bewolking zorgt er voor dat er nog minder licht is. Vaag is het pad te zien waar we overheen rijden. Achterin de bak, waar ik zit zie je niet waar je naar toe gaat. Je ziet alleen waar je bent geweest. Mijn doorgaans uitstekende richtingsgevoel laat mij dan ook volledig in de steek. Na een tijdje stoppen we voor wat liggen berkentakken.

Vaag zijn de contouren van de bomen te zien. Aart gaat voorop. Hij kent het gebied als zijn broekzak. Je leest wel eens over boswachters en jagers die ieder bosje in hun gebied kennen. Dit is er zo een. Feilloos loodst hij ons naar de top van de hoogste duin, midden in het gebied. De Vuurtoren op Nieuw Haamstede strijkt haar ligt over de duinen. We zijn goed op tijd, en blijven voorlopig zitten waar we zitten, tot het goed licht is.

In de verte horen wij een knorrend geluid. Dat is het! Daar zit er een! Fluisterend verteld Aart dat hij  al een dikke week iedere avond tot een uur of tien in het duin te vinden is, om te horen of de bronst al begonnen is. En dit is em! Ze zijn begonnen! Precies vannacht is het zover. Gespannen zitten we met zn vijven te luisteren. Er klinkt een bosuitje ( dat was een bosuil) en ik denk het typische geluid te horen van geweien die elkaar raken. Niet meer dan 3 tikken, en daarna niet meer. Ik zal wel ongelijk hebben gehad.

Read more

Ik ben verschrikkelijk onhebbelijk vandaag. Zaken gaan niet zoal ik wil. Dingen duren onnodig veel langer doordat anderen iets niet doen, en de wetenschap dat daar iets over zeggen averechts werkt maak mij boos, en vooral machteloos. Maar ik weet over boos zijn een ding zeker. En dat is dat boosheid altijd voortkomt uit machteloosheid. Nu is mij inhouden niet een van mijn sterkste kanten. Sterker nog, als ik mij 5 minuten heb ingehouden begin in langzaam trots op mijzelf te worden dat ik al zo lang niets zeg. (het was verschrikkelijk om met mij in de klas te zitten, ik ben er zo een die ALTIJD het antwoord door de klas brulde nog voor de docent de vraag had afgerond, en zo ben ik eigenlijk nog steeds. Alleen dan ben ik mij daar iets meer bewust van, zie de 5 minuten trots) Enfin. Dat niets zeggen duurde dus ongeveer het strijken van een overhemd.

Het is een moeilijk moment, dat moment dat je weet dat je ruzie krijgt, maar dat je ook niet meer niets kan zeggen om de lieve vrede te bewaren. De druk die er dan op staat maakt dat ik al mijn frustratie leg in de toon waarop ik het stekende onderwerp toch aan snijd. Nou, als je nog geen ruzie had om het onderwerp, dan heb je het dan zeker.

Je doet het zelf, maar toch ook weer een beetje niet. Voor je het weet sta je met tranen in je ogen wild te whatsappen op de Erasmusbrug. (ik moest ergens naar toe) je gromt tegen de groepswhatsapp die tussen de niet heel constructieve discussie heen komt, maar je kijkt toch.

” Goed nieuws, kanker is stabiel gebleven en mogelijk nog iets afgenomen. Krijg zo weer een onderhoudsbehandeling 🙂 ” Read more

19 Juli, 10 jaar geleden is zeer plotseling een zeilheld overleden. De plunjezak stond klaar om met vrienden de volgende dag naar Engeland over te steken, zijn laatste reis werd echter het 8 uur journaal, thuis op de bank. 

Wie deze zeilheld is? Zeilhelden zijn er in diverse maten. Arie de Kool was op papier meer fervent liefhebber dan held.

Rond zijn 30^e bevond deze zoon van een Timmerman uit Slikkerveer zich door zijn werk (hij schreef in die tijd voor de Nieuw Rotterdamsche Courant, nu NRC) in “Hogere kringen” Zeezeilen was in die tijd nog een strikt elitaire aangelegenheid, en als communist had hij weinig op met “dat soort mensen” Maar ja, “dat soort mensen” deed toch verdomd leuke en vooral ook lekkere dingen, en je kon er ook heel aardig tot laat in de nacht mee discussiëren over, waar niet over eigenlijk? Ego’s werden een klein beetje opzij gezet, vriendschappen gesloten en de eerste mijlen gemaakt. Read more

Via de zijkant van het perron, door een opening van de struikjes die de rails van de weg scheiden schuifelt hij richting tramhalte. Hij wiebelt een beetje, en houd zich snel vast aan de railing van het perron. Geen stok of rollator te bekennen. Voor hem ligt het grint, dat de rails van de Kusttram van Knokke naar de Panne omlijst. Read more

Na een oponthoud van zeker 4 uur omdat de brug defect was bij de Grevelingensluis (Bruinisse) en een forse regenbui, lachte de groene lichten en de open deuren van de Krammersluis ons hoog en donker toe. 18 meter 30, dat lukt zeker. Fenders naar buiten en met een glimlach kalmpjes de sluis in.

Ik geef training aan een Italiaanse vrouw, op de boot van haar en haar man. De angst was al wat minder aan het worden, en zo af en toe zag ik zelfs een grote glimlach. We waren de sluis die ze eng vond met goed doorgekomen, vol vertrouwen (in mij) staat ze bij de verstaging klaar met de achterlandvast.

Voor ons vaart een beetje crèmekleurige oudere zeilboot van zo’n 32 voet, met een opa en zijn kleinkinderen. Hij vaart niet echt door en ik houd wat afstand omdat ik het maar half vertrouw en ruimte wil hebben om te kunnen manoeuvreren. In deze sluis hebben ze een briljant systeem om zoet en zout water te scheiden. Een bubbeltjes gordijn. (je schroef en je boot zijn gek op bubbeltjes, daar kunnen ze heel goed mee overweg) Read more